Onderstaande serie foto's is tot stand gekomen tijdens mijn tweede verblijf tussen de ruim 5000 monniken in het Tibetaans boeddhistische Sera klooster in Zuid India. In 2003 deed ik er, als cultureel antropoloog, onderzoek naar het leven van de kindmonniken (Waarom worden zij monnik en wat vinden zij zelf van hun leven in het klooster?). In 2024 ging ik terug om de kinderen van toen, nu volwassen mannen, en de kinderen die er tegenwoordig wonen, te spreken en te fotograferen. 

Hoewel de basis in het klooster hetzelfde is, is de kijk op de opvoeding en begeleiding van de kinderen veranderd. In tegenstelling tot ruim 20 jaar geleden is er nu meer ruimte voor de kinderen om kind te zijn, in plaats van 'boeddha's in opleiding'. Deze schijnbare tegenstelling tussen het strikte leven als monnik en het kind-zijn, legde ik vast in deze serie.

In 2022 mocht ik, na een spontane reactie waarbij ik onze hulp van destijds, vertelde dat ik het leuk zou vinden om eens met haar mee te gaan naar Marokko, daadwerkelijk met haar mee op familiebezoek. Het werd een onvergetelijke reis, waarbij ik op plekken kwam, die je normaal als toerist worden afgeraden, of waar je simpelweg niet komt, omdat je niet weet dat ze bestaan. 

Het meest opvallend en indrukwekkend tijdens deze reis vond ik de manier waarop ik, al direct bij aankomst op het vliegveld, letterlijk werd omarmd door de vrouwen. 

Voor de meeste huwelijken in Marokko verhuist de vrouw naar het huis en dus de familie van haar man. Dit betekent dat in die schoonfamilie, vrijwel alle vrouwen (op de moeder en ongehuwde zus van de man na), 'vreemden' zijn. Als 'vrouwen van', die veelal samen thuis zijn om voor hun gezin en huishouden te zorgen, trekken ze veel met elkaar op. Ze leunen op elkaar en steunen elkaar. Die vrouwenband heb ik getracht vast te leggen met deze documentaireserie.